Wijkvisie Gein

Wijkvisie Gein, een realistisch droombeeld van de wijk in 2010

"Gein maak je samen!"

Het dagelijks bestuur van Stadsdeel Zuidoost heeft in 2006 voorgesteld om voor elke wijk in Zuidoost een visie te maken. Sinds het afgelopen jaar praat Stichting de Blokhut daarover mee.

De Communicatie Adviseur van Stadsdeel Zuidoost interviewde mij onlangs (als voorzitter van Stichting de Blokhut) over ónze visie op ónze wijk. De uitwerking van het interview wordt samen met Wijkvisie Gein voorgelegd aan het Dagelijks Bestuur van Stadsdeel Zuidoost.

“Je groet elkaar, je kent elkaar, alles wordt gewoon léuker”

Ellen Jansen woont met haar man en vier kinderen sinds een jaar in Gein IV. Na appartementen in de flats Gerenstein en Echtenstein en een etagewoning in Gein II heeft ze nu haar droomhuis gevonden in een eengezinswoning vlakbij de weilanden en het groengebied Gaasperzoom. ‘We woonden op tweehoog en waren altijd op straat te vinden, voetballen, naar de speeltuin. Vanuit het niets werd ik gebeld door een vrouw met de vraag of ik woningruil wilde doen. Ons vierde kindje was op komst en zij had ervan gehoord. Zij wilde kleiner wonen en had het idee dat wij wel groter wilden.’ En zo geschiedde. Haar huis is een zoete inval; kinderen lopen in en uit en iedereen mag blijven eten. Maar vooral is Ellen actief binnen haar stichting De Blokhut, waarmee ze ‘leuke dingen voor de buurt organiseert’, samen met andere enthousiaste bewoners van Gaasperdam.

Tien keer niks

Ik woonde met plezier in Gerenstein, maar ik moest er weg want de flat werd gesloopt. Hetzelfde gebeurde toen ik in Echtenstein woonde; ook die flat werd omgehaald. In 2004 kwam er een huis vrij bij metrostation Gein. Ik kende het daar totaal niet en ik was niet onder de indruk van de buurt. Sterker, ik vond het tien keer niks. Wat me als eerste opviel was het verloederde winkelcentrum en alle viezigheid. Op de speelveldjes lag poep, glas en zwerfafval. De vegers komen, ze ruimen het op, ze draaien zich om en het ligt er weer. Omdat ik er heilig in geloof dat je overal iets van kan maken, ben ik zelf aan de slag gegaan. Ik kreeg prikkers van het stadsdeel en ben met buurtbewoners en heel veel kinderen zwerfvuil gaan prikken.

Een beetje verliefd

De buurt ziet er misschien niet zo fraai uit, maar de mensen en de kinderen, daar ben ik wel een beetje verliefd op. Er wonen hier heel veel leuke, enthousiaste mensen. Als je nou al die mensen bij elkaar brengt, dacht ik, dan kunnen we er samen een heel leuke buurt van maken. Toen het buurtcentrum dicht ging, richtten we met de buurt Stichting De Blokhut op. We zijn een vrolijke club met heel veel ideeën en komen wekelijks bij elkaar om te brainstormen over wat we gaan doen. We vragen het stadsdeel geld voor het organiseren van buurtfeesten met oud Hollandse spelletjes zoals een klompenrace, voetbaltoernooien, schilderen op canvas, yoga met kinderen en bloembollen planten. We hebben zó drie tot vierhonderd man op de been. Op dit moment organiseren we workshops budgettering in Holendrecht. Ons doel is steeds: het is leuk als mensen er iets van opsteken maar mensen bij elkaar brengen is toch het begin van alles. Dan groet je elkaar, je kent elkaar, alles wordt gewoon léuker.

Hondenpoep

Buurtbewoners vroegen of ik niet iets aan de hondenpoep kon doen. Dat is hier inderdaad verschrikkelijk. Op elk speelveldje ligt poep. Ik heb het stadsdeel gevraagd om bordjes, maar die hadden ze niet. Ik heb er toen een aantal meegebracht uit Drachten – daar kom ik vandaan – want daar hadden ze ze wel. Ik heb ze eigenhandig aan de bomen gespijkerd. Soms denk ik weleens dat ze denken dat wij in Zuidoost een beetje achterlijk zijn. De instelling is: iets neerzetten is vragen om problemen, het wordt toch kapot gemaakt. Mijn bordjes staan er nog steeds. Ik spreek mensen er ook op aan, ik vraag gewoon of ze er problemen mee hebben om hun hond ergens anders te laten poepen. Ik heb natuurlijk geen enkele bevoegdheid maar het helpt. Het gaat om bewustwording.

Eenzame wipkippen

Een van mijn dromen is een natuurspeeltuin. Weg met de eenzame wipkippen op een troosteloos hondenpoepveldje. Kinderen hebben een uitdagend, natuurlijk speelterrein nodig waar ze veilig kunnen spelen. Beestjes, zand, water en bomen om in te klimmen. Wij kunnen hier geld voor krijgen van organisaties als Jantje Beton en het Oranjefonds. Nu nog toestemming van en samenwerking met het stadsdeel. Ook willen we, net zoals in winkelcentrum Reigersbos, zomeractiviteiten en een kerstmarkt met lichtjes, een koor, snert, pom trafasie en warme worst. Dan nog een markt waar buurtbewoners hun hobby’s en talenten kunnen presenteren en aanbieden. Meer weten over je buurtgenoten schept een band en maakt de buurt nog leuker. En dan de laatste droom: een echte blokhut, een keet mag ook, op het grasveldje aan de Woudrichemstraat temidden van vijf scholen. In de vakanties thee en koffie schenken en na schooltijd even met ouders en andere buurtbewoners kunnen napraten, terwijl de kinderen lekker buiten spelen. We moeten echt meer gezelligheid hebben in de buurt.